Stiekem hoop ik dat je deze blog ooit gaat vinden. Ik heb wel eens dingen voorgelezen, wat ik hier schreef; maar nooit had ik de moed om het je te laten zien. 

T., de dagen gaan voorbij he? Van winter, naar lente, naar de zomer en door naar herfst. Herfst had ik anders verwacht, jij ook? Er is zoveel gebeurd in deze 2,6 jaar. Zo intens veel, we leerde elkaar kennen toen we zo klein en kwetsbaar waren. Het ging goed, we hielpen elkaar. Het was zo fijn. Soms maak ik me zorgen dat het aan mijn brein ligt, het menselijk brein kan dingen som zoveel mooier laten lijken dan het in werkelijkheid was, misschien is dat hier ook het geval. Ik weet niet goed wat er is gebeurd de laatste paar maanden, deze 6 maanden zijn zo intens bagger geweest. Ik bedoel we hebben het alsmog fijn gehad, we hebben mooie dingen gedaan en lol gehad, maar waarom groeide er dan zoveel afschuw? Afschuw van beidr kante, ik vertrouwde je niet meer en jij vond me altijd te streng. Beloftes werden gemaakt, om gebroken te worden. Niet allemaal, maar veel. J. Zei altijd tegen me dat mensen om veel minder uit elkaar gingen, alsnog voelde die stap te groot. Want bij liefde hoort een beetje pijn, toch? Door alle liefde heen was er alsnog vuurige liefde en geborgenheid. Ik ben nooit zeker geweest van veel dingen, maar wel dat ik vn je hou en jij van mij. Het doet pijn om te weten dat ik je niet kan helpen, ik kan je niet helen. Jaren heb ik mijn best gedaan, twee jaar lang heb ik keer op keer, schema na schema het geprobeert, jij ook hoor. Je deed je best, maar waar kan het dan aan liggen? Waarom lukte het niet? Ik weet het niet. Ik denk niet dat ik daar antwoord op ga krijgen. Ik leef met je mee, ik leef mee met die zwarte wolk die over je hoofd hangt. Ik geloof er in dat je die kwijt gaat raken, ik heb je ooit gekent zonder en oh wat was je mooi. Wat ben je mooi moet ik zeggen, maar zo gepijnt. Je hebt zoveel meegemaakt, je hebt er nooit bij stil gestaan, misschien is het ook mijn fout. Ik knaagde eraan, ik liet de muur vallen en alles kwam eruit. Maar ik zie verandering lieve T., ik zie hoe je elke dag je best doet. Hoe je elke dag probeert in leven te blijven, hoe je elke dag een beetje meer groeit. Je wordt je bewust dat je acties consequenties hebben. En soms lijk je zelfs blij te zijn om te leven. Mijn tijd met jou was en is altijd spectaculair geweest, het is moeilijk dat we allebei zo jong waren waardoor we niet altijd goed zijn omgegaan met elkaars problemen. Jij was 1,5 weg en toen je terug kwam.... Toen je terug kwam was ik er niet. Anderhalf jaar aan iemand werken is zwaar, opeens was er niet veel meer aan te werken. Ik merkte dat ik een torenhoge muur had opgezet, ik begon je weg te duwen, lelijk te zijn, ik heb je pijn gedaan. Het spijt me daarvoor, het spijt me voor alles. Ergens wou ik nog dat je hier was, dat we opnieuw konde beginnen, dat alle fouten en wrokken weg waren. Nu snap ik de vriendin van Jim Carey in die film, ik kon niet begrijpen waarom ze al die herinneringen weg wou doen, goed of kwaad; maar nu begrijp ik het. Elke dag herinnerd worden aan je, vooral in de nacht. Het doet pijn. Maar toch, als ik voor de keuze zou staan zal ik het niet doen. Ik heb veel van je geleerd, je hebt me geholpen mijn angst te overwinnen, je hebt me van eten laten houden, je hebt me leren liefhebben, je hebt me voor mezelf leren vechten, je hebt me vastgehouden, je hebt me speciaal laten voelen. Maar boven alles, je hebt van me gehouden door dik en dun, en ik van jou. Je bent een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien en vastgehouden. Ik hou van je, vergeet dat niet, oké? Vergeet onze belofte niet, wat er ook gebeurd; je zult altijd mijn jongen zijn.

Jouw meisje, 

L.

Wat een lange tijd weer. Helaas is regelmatig schrijven niet mijn beste eigenschap. Er veranderd steeds zo veel, aan het begin van mijn blog was ik nog zo jong en onzeker. Niet dat ik dat niet nu ben, een beetje minder. Ik heb nog steeds een relatie, twee jaar bijna. In deze twee jaar heb ik veel geleerd, geleerd wat liefde echt is. De goede en slechte punten. Ik hou heel veel van hem, maar soms twijfel ik of ik nog echt verliefd ben. Natuurlijk geeft hij mij vlinders, maar ik denk niet dat wij voor elkaar gemaakt zijn. Hoe erg we op sommige gebieden bij elkaar passen, de meesten totaal niet. Hij gaat voor altijd zijn hoe hij nu is, ik weet dat ik daar niet mee om kan gaan. Ik wil iemand die groeit, iemand die niet voor altijd depressief wilt zijn en in een cirkel wilt zitten. Er is zo-veel-meer aan het leven. Ik wil iemand die afspraken niet vergeet, ik wil iemand die er voor me is. Niet iemand die niks kan doen wat hij niet wilt, iemand die alleen aan zichzelf denkt. Onder al deze minpunten is het zeker geen slecht mens, maar ik heb zoveel moeite met opnoemen wat ik nog wel mooi en fijn aan hem vind. Hij is lief, hij houdt van me en vind me mooi. Hij is grappig, ik wou dat ik meer positiefs kon zeggen. Alles wat ik wil zeggen geeft me het gevoel alsof ik lieg tegen mezelf, alsof ik zelf ook wel weet dat mijn vriend, al heel lang geen vriend is. Waarom lukt het dan niet met uitmaken... Het is geen medelijden, dat weet ik.. maar wat is het wel?? Waarom elke keer dat ik het probeer word ik overspoeld door angst en verdriet? Waarom kan het niet simpel zijn, waarom moet ik zoveel houden van een egoïstisch mens? 

Ik weet dat hij niet gaat veranderen en ik weet dat hij me voor altijd pijn zal doen en over me heen lopen, maar het lukt niet om hem te verlaten. Na al zijn leugens lukt het nog steeds niet, ik voel de dag naderen. Elke dag ben ik een beetje meer afgeschuwd van hem, een beetje minder verliefd.

Ik wacht op de dag dat ik wakker word en niet meer verliefd ben.

Dan vind ik rust

Helaas gaat het niet veel beter met me. Ik voelde me wel een stuk beter na dr laatste keer dat ik heb geschreven. Het ging even goed, heb leuke dingen gedaan. Maar het gaat nu helaas niet zo goed. Ik zit denk ik weer in een dipje. Ik ben bang dat ik niet heel lang meer een relatie ga hebben. Opzich gaat het goed tussen ons, ik hou enorm veel van hem en we hebben heel vaak lol. Maar de laatste tijd botsen we ook wel, we hebben beide hele andere ideeen over dingen. Hij is harder, terwijl ik juist zachter ben. Vandaag was hij heeft chaggerijnig, we hadden afgesproken maar hij zei dat hij liever morgen zou afspreken. Kan gebeuren natuurlijk. We hadden bij mij thuis afgesproken, wat we njet vaak doen. Ik zei dat ik me schuldig tegenover mijn ouders voelde, omdat ze helemaal hadden opgeruimd. Hij beschuldigde me daarna dat ik hem probeerde te manipuleren. Ik snap het niet, ik snap niet waarom hij zoiets zou denken.. het maakt me erg verdrietig. Verder op school gaat het wel, ik loop niet heel erg achter, maar ik vind het wel heel moeilijk om naar school te gaan. De ochtende.. oef de ochtende zijn t zwaarst. Het is dan zo koud en donker. Met nat haar naar buiten gaan is ook niet heel chill.. ik vind het zo stom dat ik niet weet waarom ik me zo voel. Tuurlijk, het zijn allemaal factoren.. i mean, ik wil graag 'normaal' zijn en me niet zo kut voelen. Maar waar begin ik?

Zoals ik al eerder heb geschreven, heb ik een traditie van schrijven als ik me verdrietig voel. Vandaag is weer zo'n dag. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik me zo voel. Het heeft met een aantal factoren te maken. Deze week begon goed, ik zag Tim weer en het was super gezellig. Ik heb een nieuwe telefoon gekregen, waar ik super blij mee ben. Dat gaf spanning, iets nieuws. Ik vind veranderingen moeilijk, ik heb me daar vast onbewust zorgen om gemaakt. Dat is nummer een van de factoren. Dinsdag was ook een mindere dag, het is altijd een zware dag. Ik zit van 8:30 tot 15:05, het is eigenlijk helemaal niet zo lang. Maar ik heb er altijd moeite mee, de docenten die ik die dag heb zijn nou ook niet de sympathiekste. Dat is een tweede ding waar ik me zorgen om maakte. Ik kwam op school, trots dat ik op tijd was. J. zei dat we ons moeste verzamelen, toen vertelde de directrice dat een leerling was overleden.. Ik zat wel eens bij AK bij haar, ze was altijd wel lief. We hebben nooit echt gesproken, maar we waren vriendelijk tegen elkaar. Altijd wel een glimlach of een hoi. Ze is pas 19 geworden. Dat is het derde ding waar ik me zorgen om maakte. Niemand verdient het om zo jong te overlijden. Dan twijfel je wel even aan het leven, aan ziektes etc. Er zijn zoveel slechte mensen op aarde, waarom mogen zij wel leven? Waarom lijkt het alsof de goedaardige mensen altijd worden gestraft. Dinsdag ben ik eerder naar huis gegaan, ik voelde me erg slecht. Ik wou gewoon in bed liggen en even niks doen. Woensdag sprak ik af met T. We zouden onze vervroegde 9 maanden vieren, het begin was erg gezellig. We knuffelde, kuste en deden leuke dingen. Toen kwam P. Toen hij de deur in liep had ik al een gevoel dat t wss niet zo leuk ging worden.. Hij was zo stoned dat hij amper sprak. Ik wist niet wat ik moest doen. Dus ik keerde maar in mezelf, ze gingen met ze tweeën praten over de dingen waar ze altijd over praten. Drugs, oude vrienden, school. Ik kon niet mee praten, dus ik keerde nog meer in mezelf. Op dat moment wou ik zo graag thuis zijn. Het is niet alsof ik hun gezelschap niet leuk vind, het tegenovergestelde juist. Het is super leuk, maar ik weet gewoon nooit hoe ik me dan moet gedragen. Ik ben zo anders, alsof ik er niet tussen pas. Het was geen fijne dag, ik voelde me geel ongemakkelijk. Toen P. Wegging waren T. en ik nog even alleen. Ik voelde meteen dat er iets was, hij bleef zeggen dat er niks was tot ik m pushte. Hij vertelde dat hij had gehoopt dat die dag anders was gelopen. Hij was teleurgesteld, hij zei dat het leek alsof ik daar niet wilde zijn. Hij werd heel down daarna. Ik haat het als hij down is, dat sluit hij alles af. Hij wordt bijna gevoelloos, ik zei dat t maar beter was als ik naar huis zou gaan. Ik begon me aan te kleden, maar ik werd zo verdrietig dat ik de tranen niet kon inhouden. Ik vroeg om een knuffel, ik ging naast hem liggen en hij heeft me geknuffeld. Dat heeft me goed gedaan op dat moment. We begonnen een beetje te praten, grapjes te maken zoals altijd. Daarna gebeurde er een paar dingen. We hebben troost in elkaar gevonden en elkaar liefde gegeven. Hij bracht me naar de halte. Alles voelde zo goed op dat moment, hij zag er zo blij uit en ik voelde me ook wel goed. Ik miste de metro niet, dus dat maakte me nog gelukkiger. Toen ik thuis kwam spraken we nog even, toen zei hij zich down voelde en dat hij even tijd nodig had en me morgen weer een berichtje zou sturen. Om 00:00 was het onze 9 maanden. Ik stuurde hem nog even een berichtje, omdat ik ging slapen. Hij reageerde kort daarna, we hebben nog even gesproken toen. Dat deed me goed. Maar dat was dus het vierde ding. Woensdag was een intense vermoeiende dag. Ik ben er nog steeds niet helemaal van hersteld.. Donderdag (vandaag) werd ik best laat wakker. Ik sliep door tot 11:45, T. was ook best vroeg wakker. Ik moest naar de psych daar had ik weinig zin in. Ik wou de hele dsg in bed liggen. Ik kon maar niet stoppen met huilen, ik was zo moe van alles. Toen ik bij de psycholoog kwam moest ik mijn best doen om niet meteen in tranen uit te barsten. Het is niet gelukt want ik huilde meteen, we hebben veel gesproken. Ook afgesproken dat ik voor dat ik ga slapen even schrijf. Om al mijn gevoelens op orden te stellen, want dat vergeet ik soms. Ze is een lieve vrouw, ze begrijpt me goed. Ik voelde me alleen nog slechter na het gesprek, maar dat is denk ik omdat het zo confronterend was en mijn sociale batterij al leeg was. Het voelde wel alsof er een last van mijn rug af was. Maar zodra ik thuis kwam, voelde ik me weer slecht. Ik ging in bed liggen en moest meteen huilen. Misschien gewoon nog extra gevoelens die eruit moesten komen. T. is best lief vandaag, het lijkt niet alsof er iets is veranderd. Maar het voelt wel zo.. Ik zei dat ik bang was dat ik hem kwijt raakte, maar hij zei dat het niet zo was. Dat hij nog steeds verliefd is en van me houdt. Hij zei wel dat we minder intens moesten zijn, dat heeft me pijn gedaan. Ik kan nooit helemaal mijn liefde tonen omdat mensen het altijd intens ervaren, hij was de eerste die dat niet deed. En nu vind hij dat we moeten minderen, dat we elkaar minder intense liefde moeten geven.. Dat is zo moeilijk.. Ik wil hem zo graag elk beetje liefde geven dat ik bezit. Verder zei hij dat ik hem morgen misschien niet zou zien, omdat hij eerst naar RDM moest, ik mocht wel mee; "als ik maar begreep dat hij kortaf kon doen" ik wil graag mee. Maar het voelt soms alsof hij nooit vraagt wat ik vind. Ik wil zo lang mogelijk bij hem blijven, maar het geeft soms zoveel stress. Ik weet niet hoe ik hem moet peilen soms. Maar hij maakt me wel heel gelukkig. Ik weet dat het bij een relatie hoort, goeie en slechte dagen. De goeie dagen zullen altijd beter zijn dan de slechte, maar och wat haat ik slechte dagen. Wat haat ik in angst zitten, wat haat ik niet weten hoe het in zijn hoofd gaat. Waarom kan ik hem niet geloven? Waarom kan ik niet geloven dat hij nog verliefd is? Ik weet dat ik zelfbeeld problemen heb, daar moet ik ook echt aan gaan werken. Ik moet ook meer zeggen wat ik wel wil. Niet meer bang zijn dat ik mensen kwets. Want ik kwets er altijd één mens mee; mezelf. Ik weet dat ik veranderingen haat, maar volgens mij gaat het heel goed voor me zijn. Ik heb met A. en R. erover gesproken, dat zijn echte vriendinnen. Ik heb zoveel fouten gemaakt, maar ze hebben me beide miljoen keer vergeven en staan beide nog steeds klaar voor me. Dat waardeer ik zo enorm erg. Ik hoop echt dat ik hen nooit verlies als vrienden. Ik heb een hele lange weg te gaan voor ik 100% (geestelijk en lichamelijk) inorde ben. Maar daar streef ik ook niet voor, niemand is 100% in orde, we hebben allemaal imperfecties. Dat maakt ons menselijk. Ik wil streven voor gelukkigheid, of contentheid. Ik wil dat ik een regelmaat krijg, dat ik me fijn voel in mijn lichaam. Want ik ben niet altijd even lief voor mijn lichaam, terwijl dat wel moet. Ik wil niet teveel druk op mezelf zetten, dus baby stapjes worden het. Maar ik ben tenminste bezig, dat is al iets. 

Bedankt voor het lezen.

A.J

Hi lezer,

AJ

Na regen komt zonneschijn zeggen ze. Dat klopt ook wel, want wat heb ik een tijd van de zon genoten. Maanden lang heeft het niet geregend in mijn hoofd. Eindelijk begonnen er weer bloemen te bloeien, en eindelijk was ik een beetje gelukkig. Ik was goed op weg, maar helaas. Langzaam maar zeker begon de zon te verdwijnen en kleine wolken te vormen, ik probeerde het te negeren. Doen alsof ik het me inbeelde, want ik was toch gelukkig? Ik had amper zorgen, hoe kon het dat mijn depressie terug kwam? Na een tijdje vechten moest ik er toch aan geloven, het begon weer te regenen. Ik haat het. Ik haat mijn depressie. Ik kan er weinig tegen doen, alles en iedereen maakt me boos. Het liefst verdwijn ik, of slaap ik maanden lang. Lang genoeg totdat de storm weer gaat liggen. Al ben ik bang dat het weer jaren gaat duren. Toen mijn depressie voor het eerst opkwam had ik een reden om depressief te zijn: ik had geen school, geen vrienden, veel lichamelijke klachten, weinig toekomst. Nu heb ik al die dingen, ik ga naar school, ik heb geweldige vrienden, minder pijn en een best goede toekomst. Hoe kan ik depressief zijn? Ik heb toch geen reden? Maar mijn zelfhaat is weer terug, veel erger dan eerst. Veel zwaarder. Ik begin de grip weer te verliezen, ik weet niet welke dag het is, of hoelaat. Ik probeer in contact te blijven met vrienden, maar ook dat gaat moeilijk. Ik ben gewoon niet gelukkig. Hoe ben ik instaat om gezonde vriendschappen te behouden? Niet dus. Het lukt allemaal niet. Ik haat dit, het leven, de mensheid, gevoelens, en bovenal: ik haat mezelf. 

A.J

Lang geleden hé? Ja, sorry. Ik schrijf heel weinig, al heb ik wel beloofd dat ik meer zou gaan schrijven.. Helaas. Er is veel veranderd de laatste paar maanden. Ik heb heel veel nieuwe (en oude!!!!) vrienden en ik ben gelukkig. Mijn depressie, tja.. Die is er nog steeds, veel minder dan eerst, maar helaas heb ik nog steeds wel moeilijke dagen. Ik praat nu één keer per week met een psychloog, zij helpt me met mijn depressie en angststoornis. Ik ben echt blij dan ik wordt geholpen. En dat ik zulke lieve vrienden heb. Echt waar, ik weet niet wat ik zonder hun moet. Ze zijn stuk voor stuk super speciaal voor me. Ze begrijpen me zo goed, en ik houd zoveel van hun. Ik wil hun echt niet kwijt. Ik begin beetje bij beetje gelukkig te worden, en daar ben ik zo blij om. Het leven begint steeds lichter te worden. Ik ben blij. 

Dat was het voor vandaag! Het spijt me dat ik weinig schrijf.

Tot ooit! 

A.J

Dank je voor het lezen.